Um hádegið á laugardaginn hringdi dyrasíminn heima, þar sem ég bý í 4ra hæða blokk. Ég svara:

Ég: "Halló"
Einhver: "Já, ég er með jólarósina"
Ég: "...ok."
Einhver: "...sem þú pantaðir"
Ég: "Ah, þú ert að ruglast á íbúðum. Hleypi þér samt inn."
*Ég ýti á takka og hleypi honum inn*

Þremur mínútum síðar er bankað á hurðina. Ég fer til dyra. Fyrir utan hurðina stendur ca 15 ára strákur með gleraugu og spangir. Hálf aulalegur.

Ég: "Já?"
Drengur: "Hér er jólarósin"
Ég: "Ég pantaði enga jólarós"
Drengur: "Býr ekki einhver annar hérna líka?"
Ég: "Jú, vinur minn"
Drengur: "Já, hann pantaði hana. Ég kom hingað fyrir viku, þá átti hann ekki pening. Sagði mér að koma aftur í gær. Þá svaraði enginn."
Ég: "Ertu ekki að ruglast eitthvað?"
Drengur: "Nei nei. Dökkhærður strákur?"
Ég: "Já... ok. Ég hringi í hann"
*Ég hringi í Óla*
*Ekkert svar*
Ég: "Andskotinn! Heyrðu ég skal bara borga þetta. Hvað kostar það?"
Drengur: "eh... þúsund krónur"
*Ég borga þúsund krónur*
*Ég tek við blóminu*

Tveimur mínútum síðar hringir Óli. Löngu og hlátursríku samtali síðar var niðurstaðan komin í ljós: Ég var gabbaður til að kaupa blóm af 15 ára stráki með gleraugu og spangir. Óli vissi ekki um hvað ég var að tala.

Fyrir þúsund krónurnar hefur hann líklega keypt 10 svona blóm og stofnað mafíu.

Vel á minnst; blóm fæst gefins.

Tvennt gerðist í gær:

1. Körfuboltaleikur
UMFÁ spilaði sinn rosalegasta leik hingað til í gær gegn HK í Kópavogi. Eftir fyrsta fjórðung var staðan ca 20-6 fyrir HK. Í hálfleik var HK 17 stigum yfir, 37-20. Sennilega verstu tveir fjórðungar í sögu UMFÁ.

Í seinni hálfleik gerðist eitthvað stórkostlegt. Svo stórkostlegt að ég á erfitt með að lýsa því. Svo ég sleppi því.

Seinni hálfleikurinn fór 54-27 fyrir UMFÁ, samtals 74-64 sigur hjá UMFÁ! Ég gubbaði næstum úr hamingju þegar lokaflautan gall.

Svona var þróun leiksins, gróflega áætlað:


2. Djamm
Í gærkvöldi mætti ég í partí í annað sinn á átta dögum og fjórða sinn á þessu ári. Mig grunar að fólk átti sig ekki á hversu stórar fréttir þetta eru, svo ég útbjó súlurit:

Með partíinu í gær hef ég aukið skemmtanalíf mitt um 100% frá 2008 og um ∞% frá sama tímabili í fyrra.

Hér er svo mynd sem reynt var að taka í morgun einhverntíman, án árangurs:



Ég sofnaði klukkan 8 í morgun. Takk Tekíla frænka.

Ég tók fyrsta skrefið í átt að bættri/nútímavæddri síðu í kvöld þegar ég bætti við "Síðurnar mínar" og "Ég á netinu" hér í tenglunum til hægri ásamt smávægilegum lagfæringum.

Mig grunar að fólk geri sér ekki grein fyrir hversu stórt skref þetta er fyrir mig. Ég hata breytingar. Sérstaklega á hlutum sem ganga upp óbreyttir.

Ég var t.d. sá eini sem neitaði að láta breyta BMX hjólinu sínu þegar ég var lítill, af því ég treysti verksmiðjunni betur en vinum mínum sem sögðu hjólið mjög glatað óbreytt.

Hugmyndir að breytingum á þessari síðu eru vel þegnar, að því gefnu að ég þurfi ekki að breyta hatrinu sem kraumar innra með mér.

Ég tók frí fyrir hádegi í dag og ætlaði að mæta á slaginu kl. 12:00 í vinnuna. Ég vaknaði kl 14:15.

Að sofa yfir sig um rúma tvo tíma þegar áætlunin er að mæta á hádegi er líklega versti árangur minn í nokkru sem ég hef tekið mér fyrir hendur.

Þetta varpar skugga á annars góðan árangur minn í vinnunni svo til að dreifa athyglinni frá þessu er hér klassískt lag; You've got the love með Candi Station í endurhljóðblöndun Now Voyager.

Við upprifjunina á skólaárum mínum í HR (2003-2006) rifjaðist enn fremur upp atvik sem fékk mig til að æla úr hlátri á sínum tíma. Ég er nokkuð viss um að ég hafi aldrei skrifað um það, svo hér kemur sagan.

Vitlaus stofa
Í miðjum Tölfræði II gestafyrirlestri þáverandi forstöðumanns Viðskiptadeildar gekk stelpa inn í salinn. Hún ætlaði að ganga beint til sætist en stoppaði á miðju gólfi þegar hún uppgötvaði að það var tími í gangi.

Þar stóð hún í ca 2-3 sekúndur á meðan hún áttaði sig. Svo snéri hún sér við og mumblaði „Afsakið, vitlaus stofa“.

Gestafyrirlesarinn svaraði strax „Já, einmitt. Það er stofan sem er vitlaus“. Enginn hló og ekkert hljóð heyrðist nema í mér, hrínandi við að reyna að halda í mér hlátrinum.

Allavega, stelpan hætti í námi í kjölfarið og hefur ekki náð að festa sig í sessi á vinnumarkaðnum síðan. Skuldug upp fyrir haus og ein með þrjú börn, ákvað hún að taka að sér umönnun aldraðar móður sinnar, sem er að sliga hana andlega, líkamlega og peningalega.

Gott stöff.

Ég var að hugsa um árin mín þrjú í Háskóla Reykjavíkur um daginn. Þá rifjuðust upp m.a. eftirfarandi atriði:

Fyrirlestrar
Eitt af því sem ég kveið hvað mest við að fara í háskóla var að halda fyrirlestra, af því ég er ekki mikið fyrir að fá flogaköst úr stressi.

Sem betur fer náði ég samningi við hvern einasta hóp um að vinna tvöfalt á við aðra í hópnum gegn því að þurfa ekki að halda fyrirlesturinn. Ég slapp í gegnum öll árin án þess að halda fyrirlestur og yfirleitt við að vinna tvöfalt á við aðra.

Páskar í skólanum
Öll þrjú árin mín í skólanum eyddi ég páskunum einn í skólanum, lærandi fyrir próf, drekkandi kók, borðandi risahraun og farandi í bíó. Hljómar illa en var stórkostlegt stökk fyrir einhverfuna í mér.

Næturnar
Á hverri önn tók ég að meðaltali 6-7 all-nighters (vaka heila nótt) fyrir próf, verkefnavinnu og/eða ritgerðasmíð. Það gera um 39 nætur vaktaðar í skólanum, yfirleitt einn.

Þessar nætur gáfu mér frelsi til að prófa mig áfram í ganga um nakinn, sem ég gerði auðvitað ekki. Amk ekki svo sannað hafi verið með óyggjandi hætti.

Félagslífið
Fór í eina vísindaferð og enga útskriftarferð. Þar með er það upptalið.

Mataræðið
Ég skiptist á að grennast hægt og grennast hratt á meðan skólanum stóð. Sennilega af því ég borðaði ekkert nema nammi, lyfti ekki lóðum og fór út að hlaupa reglulega, ásamt körfuboltaspili.

Eftir þessa upprifjun ákvað ég að þegar færi gefst mun ég án nokkurs vafa taka meira nám í HR, þá líklega tölvunarfræði. En þó ekki fyrr en ég líftryggi mig.

Þá er helgin komin og farin. Svona eyddi ég henni:



Þar af vakandi:


Áfengislega:


Á þessa mynd fór ég í bíó:


Langt síðan ég hef séð jafn rosalega leiðinlega mynd. 0 stjarna af 4.

Á föstudaginn tapaði lið mitt sínum fyrsta leik í 2. deildinni með tveimur stigum. Í framhaldinu héldu nokkrir vaskir sveinar til Gutta þar sem m.a. þetta gerðist:


og þetta:


Síðan var farið niður í bæ þar sem liðið kallaði körfuboltakerfi við litla hrifningu viðstaddra. Kerfi 3 fór sérstaklega illa í menn en það fól í sér að skrína karlmann á meðan konan hans var tekin afsíðis.

Hér er svo listinn yfir það sem ég gerði í gær:

Í fyrrakvöld fór ég á körfuboltaæfingu. Í gærkvöldi fór ég líka á körfuboltaæfingu. Í kvöld spila ég körfuboltaleik með UMFÁ gegn Reyni Sandgerði, í Sandgerði. Í fyrramálið er svo körfuboltaæfing, sem er síðasta æfingin fyrir æfingaleik í körfubolta á mánudaginn.

Svo ætla ég í bíó á laugardagskvöldið.

Fjölbreytileikinn í lífi mínu er nánast óendanlegur.

Eftirfarandi bjóst ég aldrei við að sjá um ævina:

Bob Dylan...

...með sítt, sléttað hár (og mjög svalur þannig).
...gefandi út jólalag, hvað þá heilan jóladisk.
...komandi fram í tónlistarmyndbandi við eitt jólalaga sinna.
...dansandi í myndbandi.

En þetta er nýjasta myndbandið hans:


Flott lag og myndband hjá kappanum.

Annað sem ég bjóst ekki við að heyra:

Coldplay...

...að gefa út lag sem lætur mig ekki kasta upp blóði úr viðbjóði.

En þetta gáfu þeir út nýlega:


Kem þessu lagi ekki úr hausnum á mér.

Ég fagna því þessa dagana að tvær vikur eru liðnar síðan ég fann fyrst fyrir kvefeinkennum.

Það sem er sérstakt við þetta kvef er þrautsegjan og hvernig það virðist aukast dag frá degi, út í hið óendanlega.

Í fyrrakvöld hélt ég t.d. að hámarkinu væri náð, þegar ég var orðinn "frekar slappur". Í gærkvöldi hafði það svo aukist í "talsvert slappur" og í morgun "sæmilega slappur".

En nóg af orðum. Graf segir meira en þúsund orð. Smellið á myndina fyrir stærra eintak.

Í gærkvöldi var ég kynntur fyrir frægum sjónvarpsmanni sem "mest introvert náunga landsins sem hatar fólk" af samstarfsmanni mínum sem er þekktur fyrir að vera hreinskilinn.

Þetta er líklega besta lýsing á mér sem ég hef heyrt.

Síðar um kvöldið sagði körfuboltafélagi minn að ég væri alveg eins og þessi skrítni í Black Eyed Peas. Eftir nánari eftirgrenslan komst ég að því að hann átti við Taboo Nawasha (sjá mynd að neðan).


Það er sennilega versta lýsing á mér sem ég hef heyrt. Ég sendi boltann ekkert á umræddan liðsfélaga í leiknum í gær. Hann lærði lexíuna.

Nokkrar smásögur úr daglegu lífi mínu:

1. Bílavesen part MMDCCL
Svo virðist sem pústið sé við það að detta undan bílnum mínum. Það er ekki í frásögu færandi, sérstaklega ekki hjá þessari ömurlegu afsökun minni fyrir bifreið, nema af því fyrir 4 mánuðum lét ég setja nýtt pústkerfi undir þetta djöfulsins drasl.

Ég óska hérmeð eftir sjálfboðaliðum í að halda bifvélavirkjanum niðri á meðan ég treð pústinu upp í nefið á honum.

2. Risastórt helvítis epli

Bara. Stórt epli.

3. Veikindi
Síðustu sex daga hef ég talið mig á barmi veikinda. En allt hefur komið fyrir ekki. Í gærkvöldi hélt ég svo að ég væri loksins orðinn veikur en mætti samt í vinnu, þar sem umtalsvert margir fermetrar af verkefnum bíða mín.

Í kvöld var ég svo á báðum áttum hvort ég ætti að spila leik með UMFÁ gegn KKF Þóri en lét mig hafa það, sem mitt síðasta verk fyrir mikil veikindi. Það fór ekki betur en svo að við unnum 68-53, þar sem ég skoraði 13 stig og átti fínan leik.

Ég bíð því áfram eftir því að ég verði almennilega veikur.

4. Myndamaraþon
Í síðustu 8 af 10 bloggfærslum hafa myndir spilað stóra rullu. Með þessari færslu gera það 9 af síðustu 11. Og það er ekki allt; ég hef amk eina færslu í viðbót stútfulla af myndum.

Mér fannst það bara merkilegt.

Í ljósi þess að ég á engan prentara til að prenta út auglýsinguna hér að ofan, sem er fyrir leik UMFÁ gegn KKF Þóri næstkomandi mánudag, mat ég þann kost vænstan í stöðunni að hefja stafræna auglýsingaherferð.

Vinsamlegast smellið á myndina hér að ofan fyrir stærra eintak, prentið út, rammið inn (valkvæmt) og hengið upp á vegg heima hjá ykkur. Mætið svo á leikinn á mánudaginn.

Takk.

Það er löngu kominn tími á nýja fjórfara og enn lengra kominn tími á umrædda fjórfara.

Að þessu sinni er það meðleigjandi minn sem á sér fjórfarana. Sjá þá hér.

Það er ekki í uppáhaldi hjá mér að vera veikur. Það er þó margt leiðinlegra. Leiðinlegast af öllu finnst mér að vera hálfveikur.

Hálfveikindi:
a) Of veikur til að treysta sér í vinnu.
b) Of andlaus til að koma einhverju í verk.
c) Of hress til að liggja á gólfinu grátandi.

Tvennt heldur mér gangandi:
1. Að hafa nóg að gera. Mæta í vinnuna, fara í ræktina, spila körfubolta, fara í bíó, fara ekki í leikhús og svo framvegis.
2. Að liggja, hvar sem er, og vorkenna sjálfum mér. Þetta geri ég bara ef ég er mjög veikur.

Í gærkvöldi hálfveiktist ég. Í dag svaf ég í 12 tíma, borðaði Cheerios og reyndi að koma einhverju í verk, án árangurs.

Ég hef eytt allri þessari kvöldstund í að setja inn myndir og tölfræði frá leik UMFÁ gegn Snæfelli í gær. Eins og áður segir tapaðist leikurinn naumlega 49-122, þrátt fyrir trúverðug yfirvaraskegg Álftnesinga.

Allavega, myndirnar eru hér. Tölfræðina verðið þið að finna sjálf!

Síðastliðna viku hefur verið nóg að gera hjá mér. Hér er dagskráin í grófum dráttum:

Miðvikudagur
Snarvitlaust að gera í vinnunni, þar sem ég kláraði verkefni til að geta tekið 2ja daga frí.
Styrmir bróðir kom til landsins en hann er búsettur í Svíþjóð dags daglega.
Körfuboltaæfing.
Matarboð hjá pabba.

Fimmtudagur
Frí frá vinnu.
Rölt um bæinn með Styrmi. Hlutir sóttir og fólk heimsótt.
Körfuboltaæfing.

Föstudagur
Frí frá vinnu.
Keyrt til Akureyrar með Styrmi.
Spjallað við fjölskylduna, nokkur lög sungin. Dansað. Horft á hryllingsmynd.

Laugardagur
Keyrt til Reykjavíkur með Styrmi og Helga.
Óvænt teiti haldið fyrir Styrmi af vinum hans. Sjá mynd 1 að neðan. Fleiri myndir koma síðar.

Sunnudagur
Matarboð hjá pabba og Laufey konu hans.
Helgi bróðir fer austur.
Lífinu tekið með ró.
Nammipartí með Styrmi, Björgvini, Svetlönu og Sibba. Sjá mynd 2 að neðan.

Mánudagur
Styrmir fer aftur til Svíþjóðar.
Snarvitlaust að gera í vinnunni.
Körfuboltaleikur UMFÁ gegn Snæfelli tapast 49-122 fyrir einhverja óheppni. Liðsmenn UMFÁ skarta yfirvaraskeggi. Myndir síðar.

Mynd 1:


Mynd 2:

Síðasta 0,0041 ár hef ég ferðast hvorki fleiri né færri en 850.000.000 millimetra. Þið lásuð rétt; ég ók til Akureyrar í gær og til baka í dag, þar sem Styrmir bróðir er á landinu í fyrsta sinn í nokkur ár.

Þessi mynd var tekin í leiðinni:


Frá vinstri: Mamma, Helgi bróðir, Kolla systir, Styrmir bróðir, Anna María frænka og Árni Már mágur.

Þá vitið þið einu reglu fjölskyldunnar; allir strákar eiga að vera í dökkum fötum og allar stelpur í rauðu.

Í kvöld fór ég á körfuboltaæfingu. Eftir hana tók ég að mér það frábæra verkefni að dreifa nokkrum eintökum af auglýsingunni fyrir næstkomandi leik (sjá hér) um íþróttahúsið.

Ég ákvað að fara ótroðnar slóðir. Hér hefst því leikurinn "finndu auglýsinguna!".

Fyrsta auglýsingin:
Svar:

Önnur auglýsingin:
Svar:

Þriðju auglýsinguna setti ég á rassinn á mér. Ég geri ráð fyrir húsfylli af smekklausu fólki með rassablæti.

Ég held að ég hafi varla getað gert hlédrægari og ljótari auglýsingu fyrir jafn risastóran leik og þennan. Snæfell er með betri liðum landsins. UMFÁ er í 2. deild (neðstu deild).

Smellið á myndina fyrir stærra eintak, sem þið getið prentað út og hengt fyrir ofan rúmið ykkar.

Mætið svo á leikinn! Þetta verður fjör.

Í dag vann ég til klukkan 23:15, án þess að fá greitt neitt aukalega. Samt hafði ég á tilfinningunni að ég væri að tapa til kl 23:15.

Ég býst við því að ég fái greitt í upptekni. Ég var of upptekinn til að kaupa mér að borða og sparaði mér þarmeð amk 1.000 krónur. 2.500 ef ég hefði keypt nammi líka.

Eftir að hafa leitað að skóm á undir 10.000 krónum í tvo mánuði á meðan ég gekk í handónýtum og lekum skóm, hef ég loksins fundið par.

Við fyrstu myndatöku nýju skónna skalf ég helst til of mikið af stolti. Það verður að hafa það.



Áður en fólk fer að spyrja mig hversu hamingjusamur ég sé í nýju skónnum finnst mér rétt að birta mjög lýsandi mynd yfir líðan mína:


Hún ætti að svara öllum spurningum sem fólk kann að hafa.