Skilningsleysi

Ég get alls ekki skilið þrennt:

1. Hvernig geta Íslendingar verið stoltir af því að vera frá Íslandi?
Ef við erum ekki kaupandi upp hálfa Evrópu áður en við förum á hausinn, veiðandi hval og makríl í óþökk alls heimsins, stoppandi alla flugumferð í Evrópu með gosi eða neitandi að borga skuldir okkar þá erum við strandandi skipum og lekandi olíu í sjó nágrannaþjóða okkar. En hey, við urðum í öðru sæti í Eurovision.

2. Japönsku
Og þúsundir annarra tungumála.

3. Hvernig datt mér í hug að versla appelsínugular nærbuxur?
Ekki nóg með það, heldur mæta með þær í ræktina og flagga þeim eftir sturtu á háannatíma, án þess að skammast mín. Einhversstaðar las ég að kaup á appelsínugulum nærbuxum sé fyrsta merki um siðblindu. Ég vona að það sé rétt, því þá fer ég að geta sofið aftur eftir þetta fáránlega uppátæki mitt.

Fyrirspurnartími

Í nótt bárust mér fyrirspurnir sem ég hyggst svara í þessari færslu.

1. Hvernig væri að þú færir að drulla þér að sofa, helvítis fíflið þitt?
Þessi fyrirspurn kom klukkan 2 í nótt frá sjálfum mér. Til að svara henni þarf ég bara að líta á grafið sem ég gerði yfir svefnþörf mína á meðal virkum degi og sjá:

Jú, ég þurfti að fara að sofa og gerði það rúmum klukkutíma síðar.

2. Hvaða lag ertu að hlusta á núna og af hverju?
Fyrirspurning er frá [muna að skálda eitthvað trúverðugt nafn hér]. Takk kærlega fyrir hana. Ég hafði ekki hugmynd um að þú læsir bloggið mitt.

Ég er að hlusta á þetta lag í dag:




Ég hlusta á þetta af því mér finnst það gott, auðvitað. Heimskuleg spurning.

Allar fyrirspurnir má senda á finnurtg@gmail.com, hvort sem það er varðandi undarlega hárgreiðslu mína eða Excel.

Fréttir vikunnar

Þá er vikan nánast búin og kominn tími á að fara yfir fréttir hennar.

1. Peugeot fréttir
Peugeot hrúgaldið mitt hefur ekkert bilað það sem af er viku. Nánar um þennan yfirnáttúrulega viðburð í aukafréttatíma á öllum sjónvarps- og útvarpsstöðvum landsins í dag og næstu daga.

2. Nammikúrinn
Ég féll á nammikúrnum í vikunni þegar ég gleymdi að borða nammi eftir eina máltíð á þriðjudagsnótt. Þarmeð slitnar rúmlega fimm ára nammikúr og byrjar upp á nýtt. Ég vona að þetta hafi ekki keðjuverkandi áhrif: að ég byrji að borða hollt og hætti að líta út fyrir að vera uppvakningur.

3. Bíóferðir
Ég hef ekkert farið í bíó þessa vikuna, sem er þremur bíóferðum undir meðaltali. Reyndar hef ég ekkert farið í bíó í mánuðinum, sem er ótrúlegt. Ástæðan er sú að ég þarf að eyða peningunum í þarfari hluti, eins og vexti lána.

4. Samkvæmisljón
Í vikunni var ég óvænt hrókur alls fagnaðar í ræktinni þegar ég fór að ræða málin við dömurnar á hlaupabrettunum. Þær voru ólmar í að spyrja mig út í Excel og hvort þær mættu fá aðstoð næstkomandi helgi. Ég svaraði í formúlum við mikla kátínu og hrifningu viðstaddra. Ég var í þann mund að fara í sturtu með troðfullan síma af nýjum númerum þegar ég vaknaði.

Hversdagslegir viðburðir II

Hér eru nokkrar örsmásögur úr mínu lífi.

1. Fjölskyldan stækkar
Laugardaginn 12. febrúar síðastliðinn eignaðist ég mitt fyrsta Excel 2010. Forriti og tölvu heilsast vel. Ég set inn myndir af prinsessunni á barnaland seinna, þegar ég hef jafnað mig á mesta sjokkinu. Það er rétt það sem fólk segir; þetta er besta tilfinning í heimi, þó að ég sofi ekki mikið næstu vikurnar og mánuðina.

2. Black Deliah
Í ræktinni í kvöld sá ég brot úr myndinni The Black Dahlia (Ísl.: Grámosinn Glóir). Á þeim 20 mínútum sem ég entist sá ég að myndin fjallar um keðjureykingar og ólíkar aðferðir við þær. Ennfremur er lítillega fjallað um eitthvað andlát, sennilega úr óbeinum reykingum. Svo er Scarlett Johansson þarna. Mæli með henni. Ekki myndinni.

3. Mont
Ég fór til tannlæknis um daginn og fékk að vita að ég er með óskemmdar tennur. Það eitt og sér finnst mér ástæða til að monta mig, en staðreyndin er sú að ég borða þyngd mína í nammi vikulega, sem gerir þetta enn merkilegra.

Það borgar sig semsagt að tannbursta sig nokkrum sinnum á dag og hafa notað tannþráð hvert einasta kvöld frá 10 ára aldri, þó það fæli frá maka, elskhuga, viðhöld og aðra sem láta tannþráðs ískrið fara í taugarnar á sér.

4. Þroski
Ég áttaði mig á því hversu þroskaður ég er orðinn, 32ja ára gamall, þegar ég gat ómögulega sofið lengur en til klukkan 16 í gærmorgunn. Ef svefnvenjur endurspegla þroska þá er ég enn á leikskólaaldri andlega.

Martröð

Í morgun vaknaði ég saddur eftir að hafa farið að sofa svangur í gærkvöldi. Þar sem ég hef verið þekktur fyrir að ganga í svefni frá unga aldri, finnst mér þetta vera frekar slæm tilfinning. Vona bara að það hafi ekki fugl flogið inn í nótt.

Étið á hlaupum (e.b.)

Ég hef landað samningi við ritstjóra þessarar síðu um árlegan matreiðsluþátt sem ber heitið "Étið á hlaupum - Ekki bókstaflega".

Hér með hefst fyrsti þáttur.

Í gær vaknaði ég hálftíma of seint svo ég hafði ekki tíma til að dekra við mig í eldhúsinu, heldur hljóp af stað í vinnuna (ekki bókstaflega). Þar var nóg að gera svo ég gleymdi að borða.

Í hádeginu skaust ég með Peugeot ryksuguna mína í viðgerð. Ég kom við heima og fékk mér disk af cheerios með ilmandi ferskri og nýkreistri mjólk.

Klukkan 17 var ljóst að ég þurfti að vinna fram eftir, svo ég greip mér úrvals grænmetissamloku og 2011 árgerðina af Pepsi, ásamt eftirétti í formi Risa Hrauns og tróð í mig við rómantískan ljóma frá Excel skjali.

Klukkan 21 dreif ég mig heim þar sem ég vann smá aukavinnu í rúmlega hálftíma, áður en ég át handfylli af rúsínum sem ég skolaði niður með gómsætum Euroshopper orkudrykk. Að því loknu spólaði ég af stað í ræktina (bókstaflega, hálka).

Þegar heim var komið eftir rækt, um klukkan 23:30, eyddi ég góðum fimm mínútum í að elda og borða Chicago Town örbylgjupizzu og drekka sykurríkt kókglas.

Tannburstun. Lestur. Svefn.

Enn einum sælkera deginum lokið.

Heimskulegustu spurningarnar

Hér er topp 2 listi yfir heimskulegustu spurningar sem ég hef verið spurður að:

2. Má bjóða þér Risa Hraun?
Auðvitað má bjóða mér Risa Hraun!

1. Get ég Googla það?
Framhaldsspurning þegar hvorki ég né viðkomandi (sem var við tölvu) vissu hvað Fusilli er. Í stað þess að svara þessari heimskulegustu spurningu sem hægt er að spyrja, starði ég stíft á viðkomandi í 35 mínútur eða þangað til honum datt í hug að prófa.

Ástarsaga

Fyrir liðlega tveimur árum byrjaði ég að stalkera tók ég fyrst eftir stúlku einni í ræktinni. Eftir þá töfrastund fór ég alltaf í ræktina á sama tíma og hún var hún alltaf í ræktinni á sama tíma og ég (og sennilega oftar). Fegurð hennar var slík að ég hef aldrei þorað að tala við hana, ekki einu sinni ofurölvi. Og hún hefur ekki fundið þörf til að tala við mig þar sem ég er fyrir neðan hennar virðingu.

Nýlega urðu þáttaskil í sambandi okkar, þegar hún fór að mæta í ræktina með karlmanni. Ég hef auðvitað engan rétt á því að andmæla þessu framhjáhaldi hennar, þar sem ég hef aldrei sagt orð við hana (amk ekki upphátt). Ég þarf því að bíta í það súra epli að horfast í augu við kaldan raunveruleikann; þessu ástarsambandi er lokið.

Fleira hef ég svosem ekki að segja um þetta. Ég vildi bara að ég hefði vitað að hún væri helvítis hóra fyrir tveimur árum. Þá hefði ég eytt orku minni í eitthvað annað. Eins og í að lesa bækur.

Hversdagslegir viðburðir

1. Vingjarnlegt forrit
Ég hef lengi kvartað undan hversu frek forrit eru á minni, þá sérstaklega hvernig þau taka bara minnið án þess að spyrja nokkurn mann. Svo virðist sem hlustað hafi verið á nöldrið í mér, því forritið sem ég vinn með hjá 365 kann mannasiði:

„Gjörðu svo vel, forrit. Fáðu þér eins mikið minni og þú getur í þig látið“ svara ég alltaf, flissandi.

2. Þurrkur
Ef fólk sér mig þessa dagana og er að velta því fyrir sér hvort ég hafi nýlega breyst í uppvakning eða sé búinn að skipta yfir í krakkhórubransann, þá er svarið neikvætt. Ég er bara að kljást við einhvern rosalegasta varaþurrk allra tíma.

Ég vil biðja gesti og gangandi vinsamlegast um að kyssa alls ekki á þetta bágt. Eina bágtið sem verður verra við læknakossa.

3. Sloan hættir
Hér ætlaði ég að skrifa eitthvað stórkostlega jákvætt og ferskt hresst en sá þá að Jerry Sloan, þjálfari uppáhalds liðs míns, Utah Jazz, sagði upp störfum í gær, eftir 26 ára störf fyrir félagið. Hann var síðasti starfsmaðurinn af gamla skólanum hjá Utah Jazz og hans verður saknað af öllu afli.

Í síðustu viku hætti hljómsveitin the White Stripes (uppáhalds hljómsveitin mín), í gær hætti Jerry Sloan (uppáhalds þjálfarinn minn í uppáhaldsliðinu mínu). Ef fer fram sem horfir hættir þyngdaraflið (uppáhalds aflið mitt) að virka á næstu vikum.

Hvítu rendurnar

Í vikunni hætti uppáhalds hljómsveitin mín störfum, mér til eymdar. Hljómsveitin er The White Stripes með Jack White í fararbroddi, sem ég leyfi mér að fullyrða að sé einn magnaðasti tónlistarmaður samtímans.

Ég get þó huggað mig við:

• Að Jack White er enn á lífi.
• Að Jack White er enn að gefa út tónlist.
• Að ég fór á tónleika með þeim árið 2006.
• Að ég get sett tvö uppáhalds lögin mín með the White Stripes á þessa síðu í sjötugasta skiptið.

1. Red Rain



Stórkostlegt lag, söngur, gítarleikur og texti.

2. Take take take



Aðallega magnaður texti.

Svo sorgmæddur er ég yfir því að þessi sveit sé hætt, að ég pissa reglulega á mig með augunum þegar ég hugsa um hana. Ég hafði þó vit á því að fá mér andlitsbleyju áður en ég hóf þessi skrif, svo ég er í góðum málum.

Hakklyktin

Nýlega lærði ég tvær mikilvægar lexíur þegar ég átti leið í raftækjaverslun á höfuðborgarsvæðinu.

Þegar þangað var komið og ég að skoða höfuðtól fyrir ræktina, fann ég stórkostlega lykt af steiktu hakki með miklu kryddi og sleikti út um við tilhugsunina.

Ég spáði lítið í hvaðan lyktin bærist eða af hverju hún væri í miðri raftækjaverslun, fyrr en ég sá fimm, 15 ára stráka, alla búna að hjúfra sig saman við að skoða nýtt tölvuleikjahulstur. Þeir voru sveittir, skiljanlega og verulega illa lyktandi. Þetta var þá ekki lykt af hakki.

Lexía 1: Aldrei draga ályktun út frá lykt. ALDREI!

Lexía 2: Það er hægt að tannbursta á sér innanvert nefið til að losna við lykt. Það lagar þó ekki andlegan skaða eða eyðir minningum.

Innilokun

Þegar ég vaknaði í dag ætlaði ég að fá mér skál af Cheerios í morgunmat en fattaði fljótt að ég átti hvorki hreina skál né skeið. Svo ég þreif borðbúnaðinn.

Þá áttaði ég mig á því að ég átti hvorki Cheerios né mjólk eða nokkuð annað matarkyns, enda upp runninn innkaupadagur. Svo ég gerði mig kláran í að fara að versla.

Sá ég þá að allt var á kafi í snjó og ég á bæði Peugeot og sumardekkjum. Af tillitsemi við annað fólk í umferðinni (og heimahúsum) ákvað ég að nota bílinn ekki, heldur ganga í næstu verslun sem er í talsverðri fjarlægð.

Kom þá í ljós að á mína afar veiklulegu útiskó var komið gat og ómögulegt að ganga í þeim í snjónum. "Ekkert mál" hugsaði ég "ég á gönguskó, sem eru jafn traustir og dýrustu jeppar... sem ég gleymdi á Egilsstöðum í jólafríinu."

Svo ég ákvað að panta mér pizzu. Þegar pizzasendillinn kom á staðinn fattaði ég að ég átti engan pening, svo ég notaði VISA kortið.

Eftir að hafa borðað pizzu í morgunmat hugsaði ég mér að gera gott úr deginum og skrifa dúndrandi góða bloggfærslu um þetta.

Það var svo ekki fyrr en núna að ég átta mig á að þessi færsla er drepleiðinleg.

Sparnaðarráð númer 194

Í dag sparaði ég mér tíma til augnlæknis þegar ég tók af mér gleraugun og sá að þau voru bara stórkostlega skítug og að sjón mín hafði þá ekki tekið valhopp aftur á bak í gæðum. Ég var búinn að finna augnlækni og berja í mig kjark til að hringja og panta tíma. Orð fá ekki lýst farginu sem af mér var létt.

Þetta hefði ég mátt gera í fortíðinni. Hver veit, kannski hefði ég aldrei þurft að fara til augnlæknis og þar með ekki þurft að ganga með gleraugu, ef mér hefði bara dottið í hug að gleraugun voru skítug.

Allavega, ég þreif gleraugun og flautaði lítinn lagstúf í tilefni sparnaðarins, þar til ég fattaði að einhver heyrði í mér.

Fataverslun

Hingað til hef ég forðast að svara ágengum spurningum um það hvaðan ég kaupi fötin mín, þar sem mér skilst að verslunin sé ekki hátt skrifuð á meðal snobbaðra tísku sérfræðinga. Ég þykist yfirleitt hafa gleymt að slökkva á brauðristinni þegar ég heyri þessa spurningu og vippa mér fimlega út úr húsinu, svo lítið beri á.

Í gærkvöldi lá ég í sófanum heima á nærbuxunum og las þriðju bókina í Millenium þríleiknum, Stelpan sem sparkaði í býflugnabúið, þegar ég rakst á brot sem gjörbreytir öllum mínum samskiptum við fólk, þegar kemur að umræðu um fatakaup. Svo virðist sem Mikael nokkur Blomkvist, ein aðalhetja sögunnar, versli nærbuxurnar sínar á sama stað og ég! Að hugsa með sér. Og ég sem hef skammast mín í öll þessi ár, að óþörfu!

Ég get því hér með sagt, með stolti, að ég versla í Dressmann! Hef alltaf gert! Stanslaust! Eins og Mikael Blomkvist.

Afsakið ef þið hafið ekki lesið bókina. Það að hann versli nærbuxur í Dressmann er ekki hluti af plotti bókarinnar, þó þetta sé hápunktur hennar.

Baráttan gegn fólksfjölgun

Þar sem ég virðist vera einn eftir í vinahópnum til að berjast hatrammri baráttu gegn fólksfjölgun í heiminum (í formi skírlífis) og þar sem sú barátta er alltof auðveld fyrir minn smekk, hef ég fundið ný verkefni sem fylla skulu tilgang lífs míns.

Eitt þessara verkefna kláraði ég í kvöld þegar ég náði hinu fullkomna stæði í ræktinni. Nær innganginum er ekki hægt að leggja án þess að vera sjúkra- eða slökkvibíll. Ég þurfti aðeins að ganga tæplega 50 metra frá bílnum að afgreiðslunni. Þegar ég áttaði mig á þessu hríslaðist um mig allsnægtarunaðshrollur. Svo refsaði ég sjálfum mér fyrir letina og hjólaði 10 kílómetrum meira en venjulega.

Næsta verkefni er að stíga ekki á neinar línur á gangstéttum hér eftir, út ævina. Það verður gaman að lifa þegar það tekst.