Kvöldmatur?

Þennan óskapnað setti ég saman í gærkvöldi þegar ég kom heim úr einum af mínum daglegu miðnæturgöngutúrum um stræti garða stórborgarinnar Kópavogs í leit að einhverju stórhættulegu. Þegar það finnst ekki fer ég yfirleitt heim og fæ mér eitthvað að borða.

Ég tók það litla sem ég átti og var ekki útrunnið, steikti á pönnu, skóflaði upp í mig og kyngdi áður en heilinn náði að greina bragð.

Þetta tók ekki nema korter að matreiða og borða. Að vísu leið mér hræðilega á eftir en það breytir ekki þeirri staðreynd að ég sparaði tíma. Eða eitthvað.