Ég var að koma af myndinni Last Chance Harvey (Ísl.: Síðustustundar-Sigtryggur) sem sýnd var í Háskólabíói.

Þessi bíóferð var stórmerkileg fyrir margar sakir. Þó aðallega eftirfarandi sakir:

* Aldrei áður hef ég farið í bíóferð þar sem gestirnir öskruðu á tjaldið þegar eitthvað var að gerast, reynandi að sannfæra leikarana um að gera eitthvað annað (fyrir utan eina Rambó sýningu).

* Aldrei áður hef ég farið í bíósal sem hefur aðeins innihaldið gullfallegt og skemmtilegt fólk. Mér fannst, á tímabili, eins og ég væri staddur í fegurðarsamkeppni.

* Bíógestir voru takandi myndir eins og fífl, sem reyndar truflaði mig ekki.

* Ég tók þátt í standandi lófataki eftir myndina, eins og allir aðrir gestir. Svo góð var stemningin. Gott ef einhver blístraði ekki líka.

* Ég var 33% allra gesta sýningarinnar. Nei, ég hef ekki fitnað eða stækkað. Við vorum þrjú. Ég, Björgvin og Svetlana.

Hér eru nokkrar myndir úr myndasessioninu:

Björgvin nokkuð ánægður með myndina.

Gestir sýningarinnar frá vinstri: Ég, Björgvin og Svetlana.

Björgvin og Svetlana eftir að Björgvin kastaði kókglasinu í tjaldið.

Ég held að myndin hafi fjallað um einhverskonar skúffukökur. 2,5 stjörnur af 4.