Ég gekk, eins og alltaf, í skólann í morgun sem er ekki í frásögu færandi nema fyrir að það var úrhellisrigning, stórhættulega hvasst í veðri og ég í yfirhöfn sem ekki er hægt að renna upp. Einnig var ég nývaknaður og allt stefndi í að ég myndi verða of seinn í skólann, enda reiknaði ég ekki með þessu veðri. Þegar ég svo næstum fauk út í veður og vind á einum tímapunkti hugsaði ég að það gæti varla gengið verr að komast á milli staða en einmitt þarna. Þá varð mér litið á Kringlumýrarbrautina, sá þar kílómetralanga bílaröð sem náði umferðaljósanna á milli, mann hálfgrátandi í risastórajeppanum sínum sem komst ekkert áfram og ég skellti upp úr.
Það besta við Reykjavík er það að maður getur alltaf haft það verra, sama hversu illa manni líður.